Op Facebook kwam ik de vraag tegen; Wat zou je doen met €100.000,-? Pff wat een geld, maar ik hoef er niet lang over na te denken. Ik hoef geen nieuwe auto, huis, fiets, dure vakanties etc. Het enigste wat ik in de toekomst graag zou willen is opnieuw moeder worden, maar dan niet van een kindje uit mijn buik, maar uit de buik van een andere mama. Helaas is het zo duur!
”Waarom worden er zoveel kinderen geboren in Nederland en in alle andere landen zijn er kindjes zonder papa en mama. Dan kunnen wij die toch beter nemen?” (Kind Charell, 1998)
”Waarom worden er zoveel kinderen geboren in Nederland en in alle andere landen zijn er kindjes zonder papa en mama. Dan kunnen wij die toch beter nemen?” (Kind Charell, 1998)
Een kindje Adopteren
Vanaf dat ik een klein meisje was had ik al graag een “zwart” broertje of zusje willen hebben. Ik zei dan ook altijd tegen mijn ouders:”Waarom worden er zoveel kinderen geboren in Nederland en in alle andere landen zijn er kindjes zonder papa en mama. Dan kunnen wij die toch beter nemen?”. Het antwoord hierop heb ik van mijn ouders nooit gehad, maar één ding wist ik zeker dat ik dat wel wide als later groot was. Dat is nu dus!
Adoptie of verder een proces
In 2016 zijn we in januari een maand naar Thailand geweest. We hoopten daar zwanger te worden, want daar geloofde ik in. Helaas bij terugkomst van de vakantie niet zwanger. Wel hebben we daar veel kleine kinderen gezien in bizarre omstandigheden. Ik besefte mij dat ik hoe dan ook moeder zal worden, als het niet uit mijn eigen lichaam komt dan uit die van een andere moeder. Ik ben ervan overtuigd dat ik net zoveel van een adoptie kindje kan houden. Mijn man was het gelukkig volkomen met mij eens. Het is wel fijn om het eens ergens over eens te zijn haha.
Bij thuiskomst meteen de informatieformulieren voor adoptie aangevraagd, want zodra ik 25 jaar zou zijn, zouden we ons meteen gaan inschrijven (minimale leeftijd). Anderhalf jaar later werd ik pas 25, dus we moesten toen nog even geduld hebben.
Lees ook; PCOS || gepland zwanger tijdens de studie.
Op de één of andere manier had ik na die beslissing dat we een kindje wilden adopteren rust en ging ik met weinig tegenzin naar de fertiliteitskliniek. We hadden niks te verliezen om toch door te gaan met het proces, want een kindje van mijzelf was nog steeds wel een wens. De wens was alleen iets minder groot!
Mama word ik toch wel! Misschien niet met een kindje uit mijn eigen buik, maar uit die van een andere mama. (Coldcoffeemommy, 2016)
Mama word ik toch wel! Misschien niet met een kindje uit mijn eigen buik, maar uit die van een andere mama. (Coldcoffeemommy, 2016)
Toen uiteindelijk 4 maanden na Thailand toch zwanger geworden van een mooi gezond jongetje. Mijn geluk kon niet meer op! Zal het dan toch de rust in mijn hoofd zijn geweest of de medicatie?
Toch voelde ik mij schuldig….
Vanaf het moment dat ik zwanger was zat me ook iets niet lekker. Voor mij gevoel is er ergens op de wereld een kindje die op mij wacht en waarvan ik de mama zou worden. Ik heb toch tenslotte de keuze gemaakt om voor hem/haar te zorgen? Zo zie ik dat tenminste en zo voelt dat ook voor mij.
Money money money
Helaas zit aan een kindje adopteren een flink prijskaartje. Dat snap je toch niet? Een kind bied je hierdoor een toekomst en in Nederland geef je anderen de kans om een ouder te worden. Toch is het zo!
Helaas moeten wij nog even door sparen als we dit gaan doorzetten. De informatiepapieren liggen nog in huis en ik kijk er regelmatig naar. Mijn droom en wens is er nog steeds en wordt als maar groter. Ooit hoop ik om dat ene kindje waarvan wij besloten hebben om de ouders van te worden in onze armen te mogen sluiten!
Dus wat zou ik doen met €100.000,-? Heel simpel; meteen inschrijven bij een adoptiebureau en hopen dat wij een kindje mogen adopteren.
Wat zou jij doen met €100.000,-?