Twee weken in quarantaine en slaan op dat toetsenbord alsof je leven ervan af hangt. En dan het verlossende bericht krijgen op de dag dat ik afscheid moest nemen van een dierbaar persoon in mijn leven. Alsof het zo had moeten zijn!
Dat duurde zes maand langer Wat de meesten niet weten is dat ik ook nog een minor “tweedegraads docent” heb gedaan. Deze minor duurde 12 maanden in plaats van 6 maanden. Dat betekende dat ik een half jaar langer door moest voor mijn opleiding. Dat kwam mij ook wel goed uit, wan ik had wat toetsen in te halen vanuit het tweede jaar. Het jaar dat Noméh is geboren!
Ach ik heb nog 6 maanden langer zei ik elke keer tegen mijzelf, dus heb alle tijd. Dit wordt dus ook wel uitstelgedrag genoemd. Toen de schouders eronder gezet en hard gaan knokken. Maar er was één verdomde toets die ik na 8 keer nog niet behaald had. Elke keer moest ik weer een aanvraag doen bij de examencommissie, omdat het mijn laatste toets was die behaald moest worden uit het tweede jaar. Nou je kan je voorstellen hoe ik mij heb lopen stressen en elke keer bij het toetsmoment het zweet mijn bilnaad inliep. Maar uiteindelijk de 9e keer heb ik de toets Geestelijke Gezondheidszorg en juridische kaders gehaald met een fucking 8! Hoe dan?
Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt!
Presteren onder druk Laten wij het erop houden dat ik met druk veel beter kan presteren haha. Toen dat achter de rug was, kwam er CORONA. Ik werd die periode ziek en moest twee weken in huis blijven. Twee weken de tijd om mijn laatste vier verslagen van de minor af te ronden. En BAM… ook die allemaal afgerond met een hoog cijfer.
Blijdschap en verdriet Toen kwam op vrijdagavond 27 maart om 23:00 het verlossende mailtje dat ik mijn laatste toets gehaald had. Deze meid was geslaagd voor haar bachelor Social Work. Zo blij als een kind was ik. Alsof het zo had moeten zijn, want nog geen paar uur daarvoor stond ik met tranen lopend over mijn wangen afscheid te nemen van mijn lieve ome Jan. Wat ligt blijdschap en verdriet dan dicht bij elkaar. Hij zou zo ongelofelijk trots op mij/ons zijn!